Wat maakt een
mens gelukkig? Moet je geluk nastreven? Komt het vanzelf? Is dat alleen te
vinden of voelen als je tevreden bent? Is het een synoniem voor tevredenheid? Kan
je dat alleen of heb je daarvoor anderen nodig? Of een partner? Gezondheid zal
ook wel een rol spelen. Hoewel, ik ben het boek aan het lezen van Lut Celie en
Annemie Struyf over kinderen met kanker, hoe het gezin daarmee omgaat en hoe
het kind daarmee omgaat. De kinderen hebben verdriet en slechte dagen maar ze
halen veel geluk uit kleine dingen. Ook al zijn ze ellendig van de pijn. Petje
af voor hen, ik wou dat ik het kon. Maar gezondheid blijft toch heel
belangrijk. Bezittingen? De noodzakelijke dingen zoals een huis, eten, kledij,
voor de meesten ook een auto. Voor mij ook want mijn werk is redelijk ver van
mijn huis en is niet goed bereikbaar met het openbaar vervoer. Daarnaast is
onze auto onontbeerlijk voor het onderhouden van contacten met familie en
vrienden en ook belangrijk om uitstapjes en reizen of reisjes te maken. Kan ik
leven zonder tv, verwarming, computer, gsm, mijn boekenverzameling, al onze
technische snufjes om het leven gemakkelijker te maken? Op reis, twee weken in
een tent, dan kan ik dat. Maar tijdens het werkleven? Wat zijn we toch verwend!
En zijn of worden we gelukkig(er)?
Voor mij zijn
mensen belangrijk: Christophe, mijn familie, Christophe zijn familie, mijn
goeie vriendinnen, vriendelijke mensen aan de kassa in de winkel of die
goeiedag zeggen op straat, mijn collega’s, … Soms mis ik mensen vanuit mijn
opleiding of van mijn vorig werk. Dat ik ze moet missen is grotendeels mijn
eigen schuld, ik ben niet zo goed in contacten onderhouden, ik weet niet of ik
nog pas in hun leven, of ik hen stoor, als ze nog geïnteresseerd zijn. En ik
heb ook mijn eigen leven waar niet altijd nog een gaatje vrij is. Daardoor
verlies ik vele mensen uit het oog. Daarnaast probeer ik ook regelmatig eens
iets alleen te doen. Als Christophe niet mee wil gaan, dan zeg ik niet meer,
jammer, dan blijf ik ook maar thuis. Nu trek ik mijn jas aan en ga toch waar ik
van plan was naartoe te gaan. En ik probeer toch te genieten.
Geluk
Een oud echtpaar ging naar bed.
Op 't nachtkastje twee bakjes tanden.
Vol liefde keek de man haar aan
en streelde haar rimpelige handen.
Hij sprak: al meer dan vijftig jaar
zijn wij gelukkig, meid.
Geloof me als ik zeg:
Ik wil je voor nog geen miljoen nog kwijt.
Dat weet ik, jongen, zei de vrouw.
Ook jij bent niet te koop,
ook niet voor een miljoen
en dat is een hele hoop.
Ze lagen daar te saam.
Op de avond van hun leven.
Twee mensen die elkaar
zoveel hebben gegeven.
Ze zeiden: wel te rusten hoor.
En hij gaf haar een zoen.
Hij fluisterde: is de deur op slot?
Hier ligt voor twee miljoen!
Dingen alleen doen, komt net je relatie ten goede (of zo leert de ervaring mij toch...)!
BeantwoordenVerwijderenJe mag dan al een partner hebben waarmee je je leven deelt, oorspronkelijk waren jullie alleen, met een andere achtergrond, een andere opvoeding, en vooral andere interesses. En net die andere interesses moet je onderhouden, wil je niet allebei een bankzitter worden, ruziemakend om de zapper in je hand. Het houdt je relatie fris, je blijft onderwerpen hebben waar je passioneel over kunt babbelen tegen je wederhelft. En als iets Coen enthousiast maakt, vind ik het ongelooflijk fijn om hem bezig te zien, en maakt het mij ook blij.
Maar geluk moet je ook in jezelf kunnen vinden. Je kunt niet je hele leven afhankelijk zijn van een ander voor jouw geluk. Er komt een moment dat je er alleen voor staat (zelfs al is het tijdelijk), en dan zou het toch jammer zijn als dat je depressief maakt... Dat legt een behoorlijke druk op je relatie, zo lijkt mij toch.
Wat je zegt over materiële zaken: als je lang naar iets uitkijkt, kan iets tastbaars je gelukkig maken. Maar dit is slechts tijdelijk. Daarom is bezit iets gevaarlijk denk ik, een makkelijke "high", tenminste als je er niet verstandig mee omgaat. Maar je hebt gelijk, we hebben onze leefwereld dusdanig groot gemaakt, dat sommige dingen onontbeerlijk geworden zijn. Grappig hoe ze onze wereld zo groot, en tegelijk zo klein kunnen maken...
En ik zou mij geen zorgen maken over passen in een anders leven. Ik ben zelf ook niet goed in contacten onderhouden. Maar als je het na zo veel tijd plots terug doet, blijken dat vaak de beste vriendschappen te zijn (en daarmee bedoel ik die vriendschappen die je maanden kan laten liggen, en dan plots weer oppakken alsof het gisteren was). Schuld op dat gebied is trouwens zeer relatief: jullie zijn altijd met twee...
Ik heb ook al ondervonden dat ik kan genieten van een dagje iets alleen doen of met een vriendin of zo, zonder Christophe. Misschien doe ik dat nog te weinig. We hebben een afzonderlijke opleiding waar veel tijd in kruipt en ik ga dan ook nog eens werken en ben 's avonds doodop. Daardoor hebben we beiden het gevoel dat we naast elkaar beginnen te leven. En dan denk ik, het is weekend, het wordt tijd dat we eens iets samen kunnen doen. Maar toch komt steeds de opleiding en het werk ter sprake, alsof we niks anders meer hebben om over te praten. Maar ik laat me niet meer tegenhouden als Christophe geen zin heeft om iets te doen en ik wel, dan doe ik het toch. Dat is al veranderd sinds het begin. We moeten alleen opletten dat we niet op den duur niks meer gemeenschappelijk hebben. En ja, het is leuk om de ander enthousiast te zien over een (nieuwe) interesse. Daar heb je gelijk in. Het leven is niet simpel, maar simpel is geen uitdaging dus is het ook niet interessant :p
BeantwoordenVerwijderenAch, het naast elkaar leven zal wel niet zo'n vaart lopen. Je hebt nu eenmaal van die periodes in je leven waarbij je andere klemtonen legt. Je hebt het allebei wat druk, je praat wat minder met elkaar, het komt voor. Maar die periodes zijn tijdelijk. Zeker als het over studeren gaat. En wat tijdelijk is, is zeer makkelijk te verdragen! (nuja, dat is toch mijn ervaring)
BeantwoordenVerwijderenHet moment komt wel weer dat jullie volledig tijd voor elkaar hebben. En jullie blijven iets gemeenschappelijk hebben: jullie interessegebieden draaien toch rond hetzelfde?
En lukt het niet, dan kun je altijd proberen iets spontaan in elkaar te steken op basis van wat jullie vroeger samen deden, Christophe meenemen en de opleiding even volledig naast jullie proberen neerleggen?