Verdraagzaamheid. In de klas, op het werk, in het verkeer, bij de buren, in je relatie(s),… Op het werk ben ik terecht gekomen in een goed team. Als iemand zich niet goed voelt, dan wordt dat zoveel mogelijk opgevangen door de collega’s. Soms worden daarvoor overuren gemaakt die terug opgenomen kunnen/moeten worden maar waarvoor dus weer iemand anders moet inspringen. Dat wordt telkens besproken, iedereen beseft dat het geen gemakkelijk probleem is want op den duur stapelen de overuren zich op. Ik heb het gevoel dat iedereen flexibel is en niet alleen aan zijn eigen situatie denkt. Ze houden rekening met elkaar. Deels om het werkbaar te houden in de groep, dat er geen frustraties zouden ontstaan, maar ook omdat deze mensen niet egoïstisch ingesteld zijn. Ze hebben mooie karakters (naar mijn ‘oordeel’). Hoe vaak vind je dat nog? Het gaat nu wel over een klein team, dat is nog iets eenvoudiger dan een grote groep mensen laten afstemmen op elkaar. Maar volgens mij is het zeldzaam.
Agressie in het
verkeer, op de bussen, treinen, in winkels, op straat,… heeft dat te maken met
onverdraagzaamheid? Machtswellust? Onmogelijkheid om te betalen waardoor
frustratie ontstaat (crisis)? Onbegrip? De kick van het geweld?
Geen enkele van
deze redenen kan ik begrijpen; geweld kan ik niet begrijpen, om welke reden dan
ook. Mijn conclusie van het hoofdstuk zingeving is dat mijn geloof, het geloof
in het goede van de mens is. Iedereen heeft goed en kwaad in zich. Waarom komt
bij de ene vooral het goede naar boven? Waarom kunnen sommigen genieten van
geweld of van het kwellen van anderen of van macht hebben over een ander? Ben
ik naïef als ik geloof in het goede van de mens? Hitler, Stalin, Dutroux,
Mancini,… er zijn genoeg voorbeelden van mensen die ‘bewijzen’ dat het kwaad de
bovenhand neemt. Kan ik blijven geloven in het goede? Er bestaat een verklaring
van de rechten van de mens, er bestaat UNICEF, er bestaat Natuurpunt, er
bestaat/bestond een moeder Theresa, een Ghandi, er zijn zoveel
liefdadigheidsinstellingen en mensen die zich vrijwillig inzetten voor anderen.
En toch, in persoonlijke situaties, kom je nog zo vaak bedrogen uit. Iemand waarvan
je denkt er een goeie band mee te hebben, dat achteraf blijkt dat je dat
verkeerd aangevoeld hebt. Moet je dan paranoïde worden? Want je zal nooit
genoeg mensenkennis hebben om iedereen juist aan te voelen of in te schatten.
Ondanks al die
goede bedoelingen, is er nog zoveel miserie in de wereld. Betekent dat dat het
kwaad het goede overwint? Wat gaat er precies fout? Hoe kunnen we het
aanpakken? In het hoofdstuk over de samenleving worden documenten en filmpjes
aangereikt waarin een duidelijke oplossing staat. Maar ik heb altijd het gevoel
dat het onmogelijk is om daar in je eentje aan te beginnen. Alles wat fout
gaat, gebeurt boven ons hoofd. Of heb ik het mis? Als die oplossingen bestaan,
waarom gebeurt er dan ogenschijnlijk niks in de goede richting? Of gebeurt het
wel maar zodanig traag dat je de verandering niet opmerkt?
Zijn de
liefdadigheidsinstellingen of de groepen met goede bedoelingen maar een druppel
op een hete plaat?http://www.hetgoedeleven.com/Samenleving/Samenlevingdetail/tabid/243/IndexID/63532/Default.aspx
Hoe kunnen wij
aan kinderen het goede voorbeeld geven? Als ouder, oom of tante, als
kinderverzorgster, leerkracht, buurvrouw,… Hoe? Want kinderen doen volwassenen
na. Maar kunnen wij als volwassenen wel een goed voorbeeld zijn? Hebben we de
juiste capaciteiten, overtuigingen, levensgewoontes,… Volwassenen hebben vaak
een vol programma en te weinig tijd. Dan gebeurt het wel eens dat geduld
hebben, het goede voorbeeld geven, het juiste doen, moeilijk wordt. Dan kies je
als volwassene weleens de gemakkelijke manier. En wie kan je dat verwijten?
Ook kinderen
denken na over goed en kwaad: http://www.maarwieisgod.nl/module-1/videoDe vraag van Therese (12 jaar): waarom doen mensen elkaar pijn? (8:35-10:50)
Ze vraagt aan een politieman: als jullie zo vaak foute dingen zien, raken jullie dan niet het vertrouwen in de mens of het goede in de mens kwijt? Antwoord: ja, dat komt wel eens voor. Maar dan is het goed om ook weer naar de positieve dingen te gaan kijken want er lopen ook heel veel mensen rond die het wel heel goed doen.
Hebben we dan gewoon goede en slechte mensen? Of zit het in iedereen om iets fout te doen? Antwoord: ik heb soms het idee dat het slechte een beetje in ons allemaal zit. Alleen, bij een hele hoop mensen komt dat slechte er gewoon niet uit. We weten op een goeie manier ermee om te gaan en we doen dus geen slechte dingen.
Waarom doen die mensen dan die slechte dingen? Antwoord: Dat is een heel moeilijk te beantwoorden vraag. Het heeft te maken met de manier waarop mensen zijn opgevoed, wat ze hebben meegemaakt, op school, in hun vriendenkring, dat zijn allemaal dingen waardoor mensen beïnvloed worden.
Een ander persoon vertelt: volgens mij beseffen ze vaak niet hoeveel kwaad ze een ander mens aandoen, of ze denken teveel aan zichzelf.
Ik denk dat het kwade niet altijd overwint. Maar het is makkelijker om er aan toe te geven. Het lijkt de makkelijkere weg. Ik denk dat je behoorlijk sterk in je schoenen moet staan, wil je niet toegeven eraan. Dat is trouwens ook een van de grootste problemen die ik zie bij die mensen die je aanhaalt (Hitler en Stalin enz.). Die hadden de keuze, net zoals elke leider nu heeft. En ik ben er van overtuigd dat we ons lesje niet geleerd hebben; wat zij gedaan hebben zijn langzame omwentelingen geweest, emotionele en geestelijke manipulatie van de mens. Als er weer zo'n crisis zou uitbreken, is het maar al te makkelijk om een zondebok te zoeken. Het grootste probleem met deze mensjes is echter volgens mij hun charisma, en dat in combinatie met macht. Mensen geloven wat ze te zeggen hebben, omdat ze hun vinger op de zere plek leggen. Maar ze gaan er verder in, veel verder dan wat ze zouden kunnen bereiken zonder die macht die ze ter beschikking hebben. Niet dat macht slecht is he, maar daarmee kom ik terug op mijn vorige punt: je moet stevig in je schoenen staan, wil je zo veel macht op je eentje kunnen dragen zodat het niet naar je kop stijgt.
BeantwoordenVerwijderenWat liefdadigheidsinstellingen betreft, vrees ik dat je deze inderdaad kan zien als een druppel op een hete plaat. Ik heb zelf al een verhaal gehoord van iemand die in Congo op bezoek is geweest bij artsen zonder grenzen. Zij wist achteraf te vertellen dat deze mensen een missie hebben voor een aantal weken of maanden, waarna ze al hun geneesmiddelen enz afgeven aan de bevolking. Die wil die dan ook gebruiken, daarvan wordt hen zeer duidelijk het nut uitgelegd. Maar de karavaan trekt verder. En een half jaar later zijn die geneesmiddelen op, en zijn de mensen terug slechter af dan voorheen. Niet omdat het lichamelijk onmiddellijk slechter gaat, maar omdat ze weten dat het even beter was, en ze nu terug naar af moeten, maar met kennis over hoe het anders kon en zonder de mogelijkheid om er iets aan te doen. En helaas zijn de topmanagers en organisatoren van deze organisaties ook niet van honger en dorst omgekomen (daar is hun portefeuille veel te dik voor...)
Wat het goede voorbeeld betreft, denk ik dat we alleen maar ons best kunnen doen. Starten bij onszelf is natuurlijk het beste begin. Veranderen van de wereld lukt niet op een dag, hem helemaal maken naar ons beeld van goedheid lukt volgens mij zelfs nooit. Maar we moeten niet stoppen met proberen... En af en toe de wereld zien met de onschuld van een kind, zou volgens mij ook kunnen helpen. Jammergenoeg raken we die gaandeweg kwijt naarmate we inzien dat de wereld niet zwart-wit is, en oplossingen niet zo eenvoudig zijn als een plakker over een sneetje...
Daar heb ik helemaal niks aan toe te voegen...
BeantwoordenVerwijderen