Het zelfrespect wordt aangetast doordat er geen erkenning meer is voor het gedane werk. De huidige werknemer vraagt zich af: Wie heeft mij nodig? Voor steeds meer mensen is het antwoord: niemand. Ze worden een steeds groeiende groep ‘menselijk afval’. Als je niet slaagt op economisch en maatschappelijk vlak, dan krijg je gevoelens van schaamte, schuld en vernedering.
De mens is op zichzelf aangewezen, verantwoordelijk voor zijn eigen leven. Hij moet geen hulp verwachten van anderen, integendeel, concurrentie is het enige dat je kan krijgen. Hij hoeft zijn werk niet leuk te vinden, alleen de beloning in de vorm van zijn salaris en hier en daar een bonus voor een overwinning op de ander. Mag het zo zwart-wit gesteld worden? Ik hoor toch vaak in mijn omgeving: ik wil mijn job graag doen want het is tenslotte nog lang voor ik op pensioen kan gaan, of, het is tenslotte voor meer dan de helft van mijn leven. Ik ben toch niet de enige die op zoek is naar een zinvolle job, waar ik voldoening in vind, tussen fijne collega’s, met een ander doel dan het bedrijf vooruit helpen? Akkoord, je kan tegenwoordig niet meer zonder diploma en werk als je een minimum aan comfort wil hebben. Als je dat diploma niet hebt en geen job vindt die je graag doet, dan neem je gelijk wat aan, om toch iets van geld te verdienen zodat je je huur kan betalen, een brood kan kopen en warme kleren hebt in de winter. En er zijn meer mensen dan je kan vermoeden die zelfs dat niet kunnen bereiken. Toch lopen ze daar niet mee te koop, wringen zich in alle mogelijke bochten om het niet te moeten toegeven hoe moeilijk ze het hebben, omdat ze beschaamd zijn, ze vinden het vernederend. Maar is het hun eigen schuld?
Infantilisering wekt protest, woede, jaloezie, frustratie op. Armoede zorgt ook voor protest en jaloezie en frustratie. Dan ben ik niet verwonderd dat er steeds meer agressie en criminaliteit voorkomt. Dat is dan al meteen een van de mogelijke antwoorden op de vragen van het hoofdstuk in mens en medemens: waarom doen mensen elkaar pijn? Waarom bestaat er ellende? Waarom wint het kwade in de mens het van het goede? Er zit goed en kwaad in de mens en de mens zelf kan kiezen welke de bovenhand krijgt. Maar er is ook heel veel invloed uit de omgeving die het de mens moeilijk maakt om voor het goede te kiezen. ‘Het systeem’ heeft een slechte invloed.
Infantilisering wekt protest, woede, jaloezie, frustratie op. Armoede zorgt ook voor protest en jaloezie en frustratie. Dan ben ik niet verwonderd dat er steeds meer agressie en criminaliteit voorkomt. Dat is dan al meteen een van de mogelijke antwoorden op de vragen van het hoofdstuk in mens en medemens: waarom doen mensen elkaar pijn? Waarom bestaat er ellende? Waarom wint het kwade in de mens het van het goede? Er zit goed en kwaad in de mens en de mens zelf kan kiezen welke de bovenhand krijgt. Maar er is ook heel veel invloed uit de omgeving die het de mens moeilijk maakt om voor het goede te kiezen. ‘Het systeem’ heeft een slechte invloed.
Ik moet zeggen dat ik die Paul Verhaege als een steeds grotere, zielige pessimist vind overkomen. De wereld is niet zo zwart-wit als hij doet uitschijnen. Als mensen geen ruimte krijgen om verantwoordelijkheden op te nemen, of zelf creatief te handelen enz, dan kan ook het omgekeerde gebeuren van wat hij beschrijft, namelijk dat collega's gaan samenklitten als blok tegen hun baas. Dat ze onder elkaar een uitlaatklep vormen en er net wel een hechte band ontstaat. En dat pestgedrag zit er al van kindsaf in. Dat het zich uit onder volwassenen is volgens mij gewoon een teken dat er een rotte appel in je groep zit, die zich op zeer kinderachtige wijze wil laten gelden en dus nooit mentaal volwassen geworden is.
BeantwoordenVerwijderenVoor de rest over wat jij er over schrijft: mijn ervaring is dat je die hulp wel kan krijgen, als je het maar vraagt (en vooral aan de juiste persoon vraagt). En je weet dat ik mijn laatste job echt niet graag deed. Maar ik leef niet om te werken, en zou er mij dan ook nooit door laten kelderen. Er bestaan andere jobs zat. En eenmaal je er in bent gerold, is het makkelijker om een andere te vinden (alleen al omdat je nu wel de nodige werkervaring hebt). En zo kan je altijd blijven opklimmen en verder zoeken tot je hebt wat je echt wil.
Ook in je laatste opmerking kan ik mij niet vinden. Ik denk niet dat het systeem zo'n slechte invloed heeft, eerder de omgeving waar een mens zich in bevindt, de kringen waarin hij of zij vertoeft. Die zorgt voor die jaloezie, protest en frustratie; zien wat je wil en niet kan krijgen en het telkens opnieuw op je bord krijgen en ingewreven worden dat jij dat niet kan. Het systeem legt mensen qua weldaad niets op. Dat doe je jezelf aan door je sociale omgeving...
Het is niet altijd even gemakkelijk om hulp te vragen. Ik was een tijdje zelfstandig maar ik wist niet wat dat juist inhield. Bij UNIZO vragen gaan stellen hielp me geen stap vooruit, mijn bazinnen konden me nooit een deftig antwoord geven, ik wist alleen dat het weinig verdiende en dat ik veel sociale lasten moest betalen. Waar moest ik extra uitleg vragen? Bij mijn belastingberekening hoorde ik al twee keer dat het een vreemd systeem was en of het wel wettelijk was?
BeantwoordenVerwijderenChristophe heeft een auditieve handicap en is op zoek naar werk. Mentaal is hij even sterk als ik maar het werk ligt niet voor het rapen, zeker niet voor hem. Ga hulp vragen bij loopbaanbegeleiding van de VDAB! Oke, we zullen je helpen maar er is wel een wachtlijst van drie maanden...
Ik leef ook niet voor mijn werk. Maar als ik kijk naar de uren per dag, week en maand die ik eraan spendeer, is het wel een zeer belangrijke factor. Vroeg moeten opstaan voor een werk dat ik leuk vind, oke. Ik kan mezelf nog steeds overtuigen om uit bed te komen. Maar ik werkte ooit een week aan de lopende band in een fabriek. Daarvoor krijg je mij nooit meer uit mijn bed! Het is een heel belangrijk onderdeel. Stel dat de meeste mensen gemiddeld aan 25 jaar gaan werken tot (voorlopig) aan hun 65ste. Dat is toch een groot deel van je leven hé. Ergens hoop ik de job te vinden waar ik echt voor kan leven, waar ik mezelf kan in ontplooien, waarin ik gewaardeerd word, waarin ik me echt goed voel. Maar dat mag nooit het enige worden in mijn leven, dat niet. Er zijn nog genoeg dingen die mijn leven verrijken. Maar werk zal altijd een belangrijke factor blijven (en hier bedoel ik niet financieel). Ik zie mezelf ook geen huismoeder worden omwille van sociale contacten die ik zou missen en het feit dat je daar (volgens mij) niet zoveel voldoening en/of erkenning kan uithalen. Versta me niet verkeerd, ik vind het niet minderwaardig, het zou alleen niks voor mij zijn.
Ik vind het nu wel jammer dat ik geen kennis heb over 'het systeem'. Zo heb ik het gevoel dat ik geen mening kan hebben. Wat Paul Verhaeghe schrijft, vind ik aannemelijk, logische gevolgen op de situatie die hij schetst. Maar jij kan ook aantonen de situatie ook vanuit een andere invalshoek bekeken kan worden. Wie er nu gelijk heeft weet ik dus niet. Een perfect systeem zal inderdaad nooit bestaan maar ernaar streven kan toch nooit kwaad? Ik weet dus alleen niet hoe...
BeantwoordenVerwijderenMarieke,
BeantwoordenVerwijderenwat Paul Verhaeghe schrijft is zeker aannemelijk, of je nu iets van het systeem kent of niet. Maar het is wel zo dat , zoals Stal Deseck schrijft, hij alles heel zwartwit ziet. Volgens mij komt dit omdat hij veralgemeend. Terwijl wij en dus ook Stal vanuit eigen levenservaringen spreken. Er zijn inderdaad mensen waar je hulp aan kunt vragen. We kunnen vaak wel een job doen die leuk is. Wij zijn bijvoorbeeld aan het studeren voor iets dat we leuk vinden. Het is echter zo, dat het steeds moeilijker wordt dit te doen. Wanneer we dit globaal gaan bekijken zien we effectief een infantilisering. Ik ga akkoord met het feit dat we creativiteit, verantwoordelijkheid en zelfstandigheid moeten promoten, maar dat is iets volledig anders dan wat Paul Verhaeghe bedoelt. In bedrijven moeten we zoveel mogelijk verdienen met zo weinig mogelijk middelen. De manier om mensen beter te laten presteren is hun te stimuleren door concurrentie. In de opleidingen leiding geven die je krijgt als leidinggevend persoon, komt dit ook zeer sterk naar boven. Je leert manipuleren, je leert mensen tegen elkaar opzetten. Langs de andere kant beweert Stal dat er vaak ook solidariteit tussen werknemers is, die dan samenspannen tegen hun baas. Volledig akkoord, maar lees die zin eens. Is dit ook niet een toppunt van infantilisering?