Mens en lijden 1: leven na de dood

Leven na de dood

Ik geloof niet in leven na de dood, geen hemel, geen reïncarnatie, geen Sint-Pieter die aan de poort staat om te beslissen of je binnen mag.
Maar voor mij is de dood daarom niet meer of niet minder beangstigender. Zolang er herinneringen zijn in het hart en hoofd van andere mensen, die op een positieve manier aan mij kunnen terugdenken, is dat voor mij het leven na de dood. Voor het lichaam is er niks meer, voor de geest of ziel of wat dan ook, ook niet meer. Er zijn alleen herinneringen. Stel ik dan een sterretje voor tussen de duizenden andere sterren die ook een herinnering aan een overleden persoon voorstellen of leef ik voort in elk kaarsje dat wordt gebrand met mijn nagedachtenis, dan is dat voor mij voldoende als leven na de dood. Heb ik niemand die mij herinnert of toch niet op een positieve manier, dan heb ik in mijn leven iets fout gedaan. Of meer dan iets.
Dat is een van de redenen waarom ik het graf van overleden familie niet ga bezoeken. Ik heb niks tegen kerkhoven, ik vind het zelfs een plaats waar je eerbied voor moet hebben, het blijft een plaats om mensen te herinneren. Maar voor mij is het niet nodig om ernaartoe te gaan om overledenen te herdenken. Een foto, een verhaal, een herinnering zeggen veel meer. Op die manier kan je aan de overledene denken met een glimlach, de goede eigenschappen, de leuke momenten, de typische karaktertrekjes die je je herinnert. Of als er iets gebeurt in je leven, de gedachte hebben: wat zou bomma doen als ze er bij zou zijn?