Cultuur met een grote C

Voor het vak muzische grondhoudingen kregen we als opdracht drie culturele activiteiten bij te wonen. Super! Dat is pas een goed excuus om tijd en geld vrij te maken voor cultuur. Dat heb ik de laatste tijd veel te weinig gedaan! Ik kan daarvan nochtans enorm genieten. En dan heb ik het niet over een filmpje op tv.

Ik hou van toneel maar de laatste paar toneelstukken waar ik naar ging kijken, bleken niet echt mijn smaak. De beste toneelstukken die ik al gezien heb, jaren geleden trouwens, waren schooltoneel, een leerkracht regisseert, de leerlingen acteren. Ik volgde verschillende jaren les in MMI Kortemark. In die periode was er elk jaar een toneelstuk. De meeste heb ik gezien, in eentje heb ik zelfs meegespeeld. Ik werd hoogstwaarschijnlijk geselecteerd als figurant omdat ik redelijk kan zingen, niet om mijn acteertalent. Maar ik was erbij. En het was heerlijk om eens mee te maken. Ik heb video van de voorstelling maar ik heb die nog nooit bekeken, dat zou ik eigenlijk eens moeten doen.

Schooltoneel dus, en musicals. Musical is voor mij een van de mooiste vormen van cultuur. Ik zag ‘Peter Pan’ met Mark Tijsmans en later ook ‘Belle en het beest’ in Antwerpen. Tijdens een schoolreis naar London kregen we de kans om ook een musical te gaan bekijken, het werd ‘Fame’. Elke keer opnieuw voelde ik zo’n bewondering voor de zang, voor het acteertalent, het schitterende decor, de prachtige kostuums,… Het geheel was telkens overdonderend, op een goede manier dus.

Voor de opdracht werd het geen toneel, geen musical. Ik wilde een heel andere toer op. Ik koos drie totaal verschillende vormen van cultuur. Twee had ik onmiddellijk gekozen uit persoonlijke interesse en dat ik het kon gebruiken voor een opdracht, gaf het extra duwtje om ernaartoe te gaan. De derde vond ik via het cultureel centrum van Torhout.

De niet zo voor de hand liggende vorm van cultuur: kortfilmpjes voor kinderen. Het gaat over vijf kortfilmpjes met vijf verschillende filmtechnieken (denk ik toch, want ik ben geen kenner). Slechts in één van de filmpjes wordt gesproken. De rest kan je volledig volgen zonder verdere uitleg of taal nodig te hebben. Meer uitleg erover vind je via deze link:
http://www.kortfilm.be/dvd/het-verloren-vriendje-en-andere-verhaaltjes
In totaal duurde het een uur. Ik heb me niet verveeld, het was verrijkend eens op een heel andere manier film te kijken. Er waren mama’s en papa’s, opa’s en oma’s met kinderen in de zaal. Ik hoorde wel af en toe gefluisterde uitleg aan de kinderen. Maar ik heb vaak het idee bij kinderfilms, zoals Disney, dat er extra uitleg nodig is. De essentie van de film zoals wij die begrijpen, is voor kinderen niet altijd meteen duidelijk. Dat had ik hier ook maar voor mij als volwassene was het wel een nieuwe, mooie, verrijkende vorm van cultuur.

Een tweede voorstelling die ik bijgewoond heb: Stef Bos. Een titelloze toer door Vlaanderen en Nederland met luisterliedjes. Ik heb altijd gehouden van kleinkunstmuziek. Zo leerde ik onder andere Herman van Veen en Stef Bos kennen. Enkele jaren geleden ging ik naar Herman van Veen kijken. Sindsdien kijk ik altijd in het programma wanneer Stef Bos komt. Maar ik heb geen tijd of het past niet of … Tot nu, dat extra duwtje dat ik nodig had was de opdracht. Ik ben geweest en ik heb er geen spijt van. Hoewel ik maar één cd heb en van buiten ken, heb ik ervan genoten. De meeste liedjes kende ik niet en degene die ik wel kende zong hij zo anders dat het onmogelijk was om mee te zingen. Het enige dat ik kon doen was onderuitzakken in de stoel van de concertzaal en me laten onderdompelen in de muziek. Dat is toch ook genieten? Voor mij toch…

Als derde activiteit: op tv had ik reclame gezien voor de nieuwe reeks van Lieve Blancquaert: ‘Birth day’. Ik had al werk van haar leren kennen door een van haar vroegere reeksen over mensen met een beperking die een reis maken door Nicaragua. De tv-reeks heb ik niet gezien, maar ik heb wel het boek gekocht. De interesse kwam doordat er een dove man meeging op reis. En zoals je in de vorige post al kon lezen, Christophe en ik kennen elkaar door de dovenwereld en volgen dan ook heel wat op dat ermee te maken heeft. Ik heb er nog altijd spijt van dat ik de tv-reeks niet gezien heb maar het boek heb ik in één ruk uitgelezen. Vandaar dat ik meteen rechtop zat in de zetel bij het zien van de reclame voor ‘Birth day’. Lieve Blancquaert haar werk interesseerde me en het onderwerp nog meer. Ik besloot meteen om naar de tentoonstelling te gaan. Dat zou mijn derde activiteit worden. Ik trommelde mijn vriendin op en samen gingen we naar Brussel. De tentoonstelling was de moeite waard! Er waren heel mooie foto’s. Ik miste wel één ding: achtergrondinformatie. Het gaat over de manier van leven en geboren worden in heel veel verschillende culturen maar er hing bij elke foto enkel een kaartje met de plaats waar de foto genomen werd. Ik ging naar de tentoonstelling nadat ik al twee of drie afleveringen gezien had op tv en ik merkte dat de foto’s van die landen me meer vertelden dan de landen waarvan ik nog niks afwist. Hoewel vele foto’s sprekend zijn, leer je nog niet echt de cultuur kennen. Nu ik de reeks gezien heb en ik het boek gekocht heb, leer ik heel veel bij over hoe het eraan toe gaat in al die landen. Ik vind het een aanrader voor iedereen die geïnteresseerd is in de culturen van andere landen. Het gaat over meer dan geboren worden maar echt om hun geloof, hun manier van leven, de omstandigheden waarin velen moeten overleven. Het grijpt soms echt naar de keel maar dat mag volgens mij geen excuus zijn. Het leven is niet voor iedereen rooskleurig. We kunnen dat wel negeren en het leven voor onszelf gemakkelijker maken maar daarmee gaat het probleem of de vele problemen niet weg. ‘Als ik kon toveren…’ (Herman van Veen).

http://www.birth-day.be/