In de ban van...

Ik ben begonnen met het vak RZL oftewel religie, zingeving, levensbeschouwing. Amai, ik moet zeggen, het heeft me in zijn greep. Nadenken over goed en slecht, over geloven of niet geloven, over hoe goed ik zelf mijn best doe om de natuur te respecteren,… Ik ben opgelucht dat ik niet constant moet luisteren naar of lezen over God en het geloof. De informatie die we krijgen en zelf kunnen verzamelen is heel divers, vanuit verschillende invalshoeken. Je leert niet hoe het katholicisme, de islam of het boeddhisme in elkaar zitten, je leert wel dat ze bestaan. Je kiest zelf of je erin gelooft, de verschillende geloven accepteert en hoe je ernaar kijkt.

Voor mij is dat niet het belangrijkste (geloven of niet). Er zijn verschillende thema’s. Mens en … medemens, natuur, lijden, zingeving en samenleving. Wat mij vooral aan het denken heeft gezet is de vraag: hoe kan het dat een mens in staat is een ander pijn te doen. Ik bedoel niet dat ik daar nog nooit aan gedacht heb, integendeel. Maar vroeger dacht ik gewoon, ik zou het niet kunnen, ik begrijp het niet en ik zal het nooit begrijpen.

Nu lees ik in de krant de artikels over een Braziliaanse vrouw die haar stiefkinderen verminkte met ontstopper en daar onbewogen onder bleef. Daarnaast zag ik vanmorgen in de boekenwinkel een boek over Michelle Martin. Ik stond perplex. Ik heb de neiging te zeggen: mensen die tot zoiets in staat zijn, zijn het niet waard in de belangstelling te komen, ik maak er geen woorden aan vuil, ik voel niets anders dan weerzin,… Nog een voorbeeld, misschien zelfs één van de grootste voorbeelden die ik in mijn hoofd kan terugvinden: Hitler. Hoe is het mogelijk dat iemand het in zijn hoofd krijgt dat hij het recht heeft zichzelf boven een ander te stellen, te zeggen dat ik beter ben dan een ander, dat ik meer waard ben dan een ander,… Dat ik het recht heb te beslissen over het leven van een ander, of over een volledig ‘ras’. Gewoon uitroeien, alleen de goeien mogen blijven bestaan. Ik kan er niet bij. Ik zal ook nooit aanvaarden dat iemand het probeert goed te praten. Niet alleen voor Hitler, ook voor Michelle Martin. Zij was een moeder, een speelbal van haar mans grillen, een slachtoffer? Als je een moeder bent doe je alles voor je eigen kinderen (hoor ik toch altijd zeggen). Maar dan moet je volgens mij ook beseffen hoe erg het is voor de moeders van de kinderen die zij heeft laten sterven van de honger. Deze voorbeelden zijn slechts enkelen die ik eruit pik, er zijn er nog ontelbaar veel en niet allemaal even gruwelijk. Maar dan nog.

Als je het van de andere kant bekijkt: een kind komt in de bijzondere jeugdbijstand terecht als ze veertien jaar oud is omdat ze geen opvoeding kreeg en alleen het slechte voorbeeld zag bij haar moeder. Hoe moet dat kind volwassen worden? Kan er nog iets ‘rechtgetrokken’ worden? Hoeveel kans is er dat zij later in de gevangenis terechtkomt? Zijn alle mensen die anderen slechte dingen aandoen, mensen die zo opgegroeid zijn? Moet je er toch medelijden mee hebben? Moet je dan de mening bijschaven? De gebeurde feiten zijn dezelfde… Heb ik er zo’n moeite mee omdat ik goed opgevoed ben? Heeft het ene kind, en later de ene volwassene, van nature meer goed of kwaad in zich dan de andere?

Ik kan geen muis, konijn, kat,… doden, zelfs niet als die duidelijk doodziek is (en ik heb het geprobeerd). Laat staan dat ik een mens dat kan aandoen. Nog erger, een kind! Zou ik het kunnen in een vlaag van woede, onmacht, onzekerheid, …? Zeg nooit nooit maar het zou me enorm verbazen… Ik denk dat ik niet meer met mezelf zou kunnen leven. Ik zou het mezelf in ieder geval nooit kunnen vergeven.

Voor mij is respect voor de andere een van de belangrijkste waarden die er is. Daarom begrijp ik ook ‘racisme’ niet. Puur op huidskleur iemand verachten. Of doordat die persoon iets andere gewoontes heeft. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik me niet altijd op mijn gemak voel als ik een groepje mensen moet passeren dat een andere taal spreekt, dat een andere huidskleur heeft. Maar ter vergelijking: als ik voorbij een groepje Belgische jongeren of Belgische skinheads moet passeren zal ik me ook niet op mijn gemak voelen. Maar laat me die mensen persoonlijk leren kennen, niet in groep, dan zal ik veel sneller op mijn gemak zijn en me open stellen voor hun manier van leven. Jammer genoeg heb ik daar niet vaak de kans toe.

Waar ik schrik van heb is de manier waarop de mensen uit bijvoorbeeld de islamcultuur omgaan met vrouwen, hun visie op omgang met vrouwen. Ik heb schrik voor hun overtuigingen, niet voor de mensen op zich. Ik respecteer de mensen maar ik heb moeite met hun opvattingen. Tonen zij met hun geloof en cultuur en opvattingen respect voor hun vrouwen? (http://www.cmo.nl/vnarena/levensbeschouwing/basisopdrachten/vrouwenrechten)

Maar ook al hebben ze die andere overtuigingen, toch begrijp ik niet hoe mensen anderen daarvoor aanvallen, vernederen, afmaken,… De film American History X heb ik eenmaal gezien. Het is een goeie film maar ik zal hem nooit meer opnieuw bekijken. Ik kan me niet inleven in het verhaal. Ik vind het verschrikkelijk.

Op die manier heeft het vak RZL mij in zijn greep. Ik sta er vaker bij stil. Er zijn zoveel vragen en het is niet de bedoeling dat ik er een antwoord op vind. Dat zal ook nooit lukken. Voor mij zal het al een hele verrijking zijn als ik door de verschillende invalshoeken meer zicht krijg op de situatie zoals ze echt is en dat ik daardoor mijn mening en eventueel ook mijn gedrag in de richting van het goede kan oriënteren.

Ik hoop alleen dat ik ook veel goede dingen zal ontdekken die gebeuren rondom mij of op de hele wereld. Want het slechte blijft langer nazinderen dan het goede. Jammer genoeg.

Natuur op en rond school

Sinds we (Christophe en ik) onze camera en fototoestel terug bovengehaald hebben en besloten het eens in de natuur te proberen, kwam de natuurkriebel terug bij mij.

Als kind zat ik in de Chiro en bij de Scouts. Hoogtepunt van elk schooljaar was het zomerkamp. In tenten in de natuur voor een week of langer. Bij de scouts moesten we echt zelf onze plan trekken, hout sprokkelen om een vuur te maken om onze patatjes op te koken, zelf onze tenten opzetten, een totemproef doen om onszelf te bewijzen in de natuur,… Heerlijk. Ik kan me alleen niet meer herinneren of ik dan ook al zo bezig was met de diertjes rond mij (behalve vervelende insekten) en daarnaast ook planten. De interesse voor planten heb ik sinds ik ben gaan samenwonen met Christophe. We hebben maar een klein koertje en ik ben er al elke zomer in geslaagd dat voor de helft te vullen met bloemen, groenten en fruit. Ik heb zelfs een terrasappelboom!

Dan kreeg ik van een collega het boek in handen over thee dat geschreven werd door Ann Vansteenkiste, Herborist, Aromatherapeut, Theesommelier, Theemeester. Vandaar de interesse voor kruiden die bij mij gegroeid is. Naast kweken, gebruiken in de keuken, gebruiken voor thee (of eigenlijk infusies) begon ik ook kruidenboeken te verzamelen. Bij onze uitstapjes in de natuur nam ik ook foto’s om de verschillende kruiden in het wild te leren herkennen. Door tijdsgebrek is het nog niet zo ver gekomen dat ik veel bijgeleerd heb. Ik heb zelfs even getwijfeld om ook te studeren voor herboriste. Maar dan kan ik niet hoofdzakelijk met kinderen werken. Maar het blijft een grote interesse. Misschien ooit, als ik het gevoel heb dat ik nog niet ‘uitgestudeerd’ ben…

Ik kwam ooit eens terecht op een website die nieuws geeft over natuur in eigen omgeving. http://www.westvlaamsehart.be/ De site heeft een eigen e-zine waarop je je kan abonneren. Op de foto zie je een pagina daarvan. Ik vond het heel interessant. Er stonden ook heel wat links in naar cursussen om bij te leren over spelen in de natuur, natuurgids te worden,... bijvoorbeeld: http://www.c-v-n.be/nl/home_1.aspx jammer genoeg komen de data niet goed overeen met mijn job. Dus kon ik me niet verdiepen in mijn hervonden hobby.Van de ene link kwam ik bij de andere terecht. Ik besliste meteen die te bewaren: https://www.50things.org.uk/

50 dingen die ieder kind zou moeten ervaren voor zijn 12^e
Uit zorg om het groeiende aantal kinderen dat amper nog buiten speelt, heeft de Britse ‘National Trust’ een lijstje opgesteld met 50 dingen die kinderen voor hun 12e (of eigenlijk 11¾) gedaan zouden moeten hebben:

-           in een boom klimmen -           van een heuvel rollen -           wild kamperen -           een hutje bouwen in het bos -           een steen over het water ketsen -           rennen in de regen -           vliegeren -           vissen met een net -           een appel van de boom eten -           spelen met kastanjes -           sneeuwballen gooien -           schatgraven op het strand -           moddertaartjes bakken -           een dammetje aanleggen -           sleeën -           iemand ingraven in het zand -           een slakkenrace houden -           over een omgevallen boom lopen -           slingeren aan een touw -           in de modder rollen -           bramen plukken -           een kijkje nemen in een boom -           naar een eiland gaan -           ‘vliegen’ in de wind -           een grasfluitje maken

-          de zon zien opkomen -          een flinke heuvel beklimmen -          achter een waterval kruipen -          een vogel uit de hand voeren -          op insectenjacht gaan -          kikkerdril zoeken -          een vlinder vangen in een netje -          wilde dieren opsporen -          ontdekken wat er in een vijver leeft -          een uil roepen -          dieren uit een kleine poel onderzoeken -          een vlinder grootbrengen -          een krab vangen -          een natuurwandeling in het donker maken -          zaaien, oogsten en eten -          zwemmen in natuurwater -          wildwaterraften -          een vuurtje stoken zonder lucifers -          de weg vinden met een kaart en kompas -          rotsen beklimmen -          koken op een kampvuurtje -          abseilen -          een gps-wandeling maken -          kanovaren op een rivier -         fossielen en botten zoeken

Als ik voor mezelf de lijst overloop, ben ik verbaasd dat ik er heel veel al kan afvinken. Dat allemaal dankzij de jeugdbeweging en de reizen die ik met mijn ouders als kind meegemaakt heb. Eerlijkheidshalve moet ik erbij zeggen dat ik niet alles gedaan heb voor ik twaalf jaar oud was maar ik kan me soms nog steeds twaalf voelen. Bijvoorbeeld nog maar enkele maanden geleden had ik zin om eens gek te doen en ben in de gietende regen gaan wandelen in het stadspark hier vlakbij. Ik wilde dat ook eens bewust meemaken. Call me crazy but I enjoyed it!

Dit is een lijst die ik zal meenemen als ik leerkracht word. Ik zal de kinderen in mijn klas(je) helpen om ook zoveel mogelijk van die lijst te kunnen afstrepen. Niet omwille van het afwerken van een lijst maar om te ontdekken, te leren in een natuurlijke omgeving (in tegenstelling tot een klasomgeving), kind te zijn en om te GENIETEN. Hopelijk laat het jaarprogramma dat toe. Maar het is in ieder geval een droom van mij om op die manier les te kunnen geven…

Als mijn job en studies het toelaten zal ik ook altijd blijven uitkijken naar een cursus waarin de natuur centraal staat. Misschien volg ik dan wel de volledige cursus tot natuurgids zodat ik vele kindergroepen kan begeleiden in mijn vrije tijd.

http://www.c-v-n.be/uploads/factsheet_scharrelkids.pdf

Dit is een link waarin heel uitgebreid staat (naar mijn aanvoelen toch) waarom het belangrijk is dat kinderen opnieuw de natuur leren kennen. Voor mij gaat het echter wel verder dan alleen de gezondheid en het voorkomen van ‘dikke’ kinderen. Ze leren de natuur leuk vinden, graag ook bewonderen en liefst en vooral ook respecteren. Ik ben geen ‘treehugger’ of hoe ze mensen die van de natuur houden ook noemen. Maar ik krijg steeds meer bewondering voor de natuur in plaats van bewondering voor wat de mens allemaal kan. Want meer en meer wordt het duidelijk dat de natuur moet wijken voor de mens. Dat vind ik jammer. Ik probeer op mijn manier milieuvriendelijk te zijn, en dan doe ik waarschijnlijk nog veel te weinig. Maar ik ben geen milieuactivist. Ik wil mijn steentje bijdragen door dat respect door te geven aan kinderen.

Ik was trouwens ook positief verrast door de mooie binnentuin in de school van VIVES Tielt!

In mijn vorige post gaf ik de link naar great teaching ideas. Ook zij hebben leuke ideeën in verband met groen:

Naast schoolse manieren om te leren...

Ik weet niet als ik een goede kleuterjuf word. Niemand weet dat op voorhand. Maar dat maakt de twijfel niet minder vervelend. Waar ik wel 100% zeker van ben is dat ik dol ben op kinderen. Ik wil hen zien groeien en ontplooien. Kinderen kunnen enorm grappig uit de hoek komen maar ook de vinger op een zere plek leggen met hun kinderlijke eerlijkheid. Ze hebben ons nodig, de volwassenen, de mama’s en papa’s, de oma’s en opa’s, leerkrachten, opvangjuffen,… Ik sta graag voor hen klaar. Ik ben ook gefascineerd door alles wat met kinderen te maken heeft. Vandaag heb ik via facebookvrienden opnieuw twee ontdekkingen gedaan:

1.   http://www.boredpanda.com/animal-children-photography-elena-shumilova/?image_id=animal-children-photography-elena-shumilova-2.jpg

2.   http://www.nieuwamsterdam.nl/ver-van-de-boom

Ver van de boom

Andrew Solomon

Als je kind anders is
Ver van de boom van Andrew Solomon is het aangrijpende verhaal over de zoektocht van ouders en uitzonderlijke kinderen naar hun identiteit. Het is een relaas over gezinnen met kinderen die doof of dwerg zijn, of het syndroom van Down hebben. Gezinnen die geconfronteerd worden met autisme, schizofrenie of meervoudige ernstige handicaps. Gezinnen met wonderkinderen, met kinderen die verwekt zijn door verkrachting, met kinderen die misdaden begaan, met kinderen die homoseksueel of transgender zijn. Andrew Solomon laat zien voor welke immense problemen ouders komen te staan als hun kinderen vreemden voor ze blijken te zijn. Het zijn verhalen vol liefde, onmacht, menselijke tekortkomingen, onbegrip, opoffering en diepe menselijkheid. Een steeds weer terugkerend thema is de wisselwerking tussen onze aangeboren natuur en de invloeden van omgeving en opvoeding. Met grote compassie toont Solomon ons de mens in zijn uniciteit en diversiteit.

 
Persrecensies
'Solomon werpt een niets ontziend zoeklicht op de schoonheid en de verschrikking die het leven ons ongevraagd kan serveren. In deze hartverscheurende verhalen, vol minutieus en met veel mededogen, opgetekende getuigenissen, schrijft hij een ode aan de menselijke veerkracht en moed die net zo goed een verkenning is van het menselijk onvermogen en tekort. Het is verpletterend eerlijk en misschien daarom zo aangrijpend en troostrijk. Het is een dapper boek.' Geerdt Magiels, Cobra.be

'Het is een reis geworden door werelden die voor de meesten van ons onbekend zijn. [...] Wat de ouders in het boek uiteindelijk allemaal bijzonder maakt, is dat ze hebben ontdekt dat gehechtheid onstaat in zware tijden.' Veerle Beel, De Standaard

'Andrew Solomon vertelt [...] over bijzondere gezinnen en de zorg, liefde onmacht, opofferingen, maar ook het geluk van deze ouders. Wat overeind blijft, zijn het begrip en medeleven waarmee hij laat zien hoe sterk en uniek de liefde van ouders voor hun kind kan zijn.' Libelle Vlaanderen

'Ver van de boom is een indrukwekkend panorama van de voorspelbare drama's, de onverwachte vreugdes, de tonelen van uitputting, veerkracht, schaamte en liefde die zich afspelen achter de voordeuren van gezinnen met een kind dat 'anders' is. De kracht van ouderliefde, zo laten al deze verhalen zien, is groot en onmisbaar, en in staat een hoop ellende en tegenslagen te overwinnen.' Ranne Hovius, de Volkskrant

'[...] een ontroerend en troostrijk boek [...] waar alle ouders iets aan kunnen hebben.' Ilse Degryse, Knack

'Een belangrijk, ontroerend en dapper monument van een boek waarin het ene na het andere ouderlijke taboe geslecht wordt.' VPRO gids

'De verhalen over de levens van deze ouders en hun kinderen flonkeren , soms met een grimmige glans, en zonder eenvoudig 'happy end'. [...] Verhalen over moed, doorzettingsvermogen, taaie inzet, inspanningen, liefde van de ouders voor hun kinderen, zelfs als ze falen, zelfs als ze zich vergissen...' Manon Uphoff, De Groene Amsterdammer

'Een indrukwekkend boek, waarin Solomon liefdevol beschrijft hoe veel ouders erin slagen hun oorspronkelijke verwachtingen bij te stellen, hun kind te leren aanvaarden en het ten slotte in de armen te sluiten.' Psychologie Magazine

‘Een verpletterend werkstuk.’ Mischa de Vreede, De Groene Amsterdammer

‘Hartverscheurende verhalen.’ Mars van Grunsven, NRC Handelsblad

'Aangrijpend verhaal [...].Met grote compassie toont Solomon ons de mens in zijn uniciteit en diversiteit.' SW-Journaal

‘Een boek dat je elke keer weer tot in het diepst van je hart raakt.’ Dwight Garner, The New York Times

‘Andrew Solomon herinnert ons eraan dat niets zo belangrijk is voor de ontwikkeling van een kind als ouderliefde.’ Bill Clinton

'Een van de meest bijzondere boeken die ik de afgelopen tijd heb gelezen [...] Zijn meesterlijk subtiele en lucide verhalen tonen ons hoe verschillend we allemaal zijn hoe pijnlijk hetzelfde.' Siddharta Mukherjee

‘Een moedig en ambitieus werk, waarin wetenschap, cultuur en een diep inlevingsvermogen samenkomen. Solomon vertelt ons dat we meer met elkaar gemeen hebben dan we denken, ook met hen die allesbehalve normaal schijnen.’ Malcolm Gladwell
 

Ik weet niet of ik een goede juf zal zijn. Maar ik ben er al op ingesteld dat ik een juf wordt. Ik begin al kosteloos knutselmateriaal te verzamelen, ik begin de media op te volgen als het te maken heeft met onderwijs, ik denk bij alles wat ik in mijn handen krijg: dat kan ik later misschien gebruiken. Ik vrees dat ik een groter huis zal nodig hebben binnen korte termijn om mijn verzamelingen een plaatsje te geven.

En ik lees ook al meer dingen om mijn kennis uit te breiden zonder daarbij een cursus te moeten openen. Vandaar de twee links die ik bovenaan plaatste. De eerste gaat over een mama die foto’s maakt van haar kinderen in de natuur. Daar leer ik niks van bij maar ik sta paf, vol bewondering.

De tweede link is een boek dat ik me nog zal aanschaffen. Mijn huidige diploma is dat van opvoedster/begeleidster. Kinderen met speciale noden spreken me aan. En als ik later de kans krijg om een kindje in mijn klas te hebben met speciale noden, dan zal dit vast en zeker een boek zijn waar ik heel wat kennis kan uit putten.

Ook via facebook leerde ik volgende site kennen, een tijdje geleden:
www.greatteachingideas.net
Vooral de knutselpagina vind ik interessant. Het mag voor mij zelfs nog uitgebreider. Knutselen vind ik leuk maar ik heb altijd een aanzet nodig, een idee van iemand anders waar ik dan mijn eigen versie van maak, natuurlijk aangepast aan het niveau van de kinderen. Ik maakte al een kerstboom met kerstballen die gestempeld waren door verschillende kleuren verf door elkaar te mengen, daar een opgeblazen ballonnetje in te dopen en dan op het blad te zetten, schitterend resultaat! Wie nog zulke leuke sites kent, stuur maar door!

Als laatste volgend artikel. Ik las al veel boeken van Marc de Bel, bijzonder fantasierijk en heel vlot te lezen, zelfs als kind. Hij was/is leerkracht en start nu een eigen school. Zijn concept spreekt me enorm aan. Ik zal het op de voet volgen!

http://www.standaard.be/cnt/dmf20140114_00929632
Jammer genoeg moet je abonnee zijn om het hele artikel te lezen, vandaar onderstaande scan:

 

Cultuur met een grote C

Voor het vak muzische grondhoudingen kregen we als opdracht drie culturele activiteiten bij te wonen. Super! Dat is pas een goed excuus om tijd en geld vrij te maken voor cultuur. Dat heb ik de laatste tijd veel te weinig gedaan! Ik kan daarvan nochtans enorm genieten. En dan heb ik het niet over een filmpje op tv.

Ik hou van toneel maar de laatste paar toneelstukken waar ik naar ging kijken, bleken niet echt mijn smaak. De beste toneelstukken die ik al gezien heb, jaren geleden trouwens, waren schooltoneel, een leerkracht regisseert, de leerlingen acteren. Ik volgde verschillende jaren les in MMI Kortemark. In die periode was er elk jaar een toneelstuk. De meeste heb ik gezien, in eentje heb ik zelfs meegespeeld. Ik werd hoogstwaarschijnlijk geselecteerd als figurant omdat ik redelijk kan zingen, niet om mijn acteertalent. Maar ik was erbij. En het was heerlijk om eens mee te maken. Ik heb video van de voorstelling maar ik heb die nog nooit bekeken, dat zou ik eigenlijk eens moeten doen.

Schooltoneel dus, en musicals. Musical is voor mij een van de mooiste vormen van cultuur. Ik zag ‘Peter Pan’ met Mark Tijsmans en later ook ‘Belle en het beest’ in Antwerpen. Tijdens een schoolreis naar London kregen we de kans om ook een musical te gaan bekijken, het werd ‘Fame’. Elke keer opnieuw voelde ik zo’n bewondering voor de zang, voor het acteertalent, het schitterende decor, de prachtige kostuums,… Het geheel was telkens overdonderend, op een goede manier dus.

Voor de opdracht werd het geen toneel, geen musical. Ik wilde een heel andere toer op. Ik koos drie totaal verschillende vormen van cultuur. Twee had ik onmiddellijk gekozen uit persoonlijke interesse en dat ik het kon gebruiken voor een opdracht, gaf het extra duwtje om ernaartoe te gaan. De derde vond ik via het cultureel centrum van Torhout.

De niet zo voor de hand liggende vorm van cultuur: kortfilmpjes voor kinderen. Het gaat over vijf kortfilmpjes met vijf verschillende filmtechnieken (denk ik toch, want ik ben geen kenner). Slechts in één van de filmpjes wordt gesproken. De rest kan je volledig volgen zonder verdere uitleg of taal nodig te hebben. Meer uitleg erover vind je via deze link:
http://www.kortfilm.be/dvd/het-verloren-vriendje-en-andere-verhaaltjes
In totaal duurde het een uur. Ik heb me niet verveeld, het was verrijkend eens op een heel andere manier film te kijken. Er waren mama’s en papa’s, opa’s en oma’s met kinderen in de zaal. Ik hoorde wel af en toe gefluisterde uitleg aan de kinderen. Maar ik heb vaak het idee bij kinderfilms, zoals Disney, dat er extra uitleg nodig is. De essentie van de film zoals wij die begrijpen, is voor kinderen niet altijd meteen duidelijk. Dat had ik hier ook maar voor mij als volwassene was het wel een nieuwe, mooie, verrijkende vorm van cultuur.

Een tweede voorstelling die ik bijgewoond heb: Stef Bos. Een titelloze toer door Vlaanderen en Nederland met luisterliedjes. Ik heb altijd gehouden van kleinkunstmuziek. Zo leerde ik onder andere Herman van Veen en Stef Bos kennen. Enkele jaren geleden ging ik naar Herman van Veen kijken. Sindsdien kijk ik altijd in het programma wanneer Stef Bos komt. Maar ik heb geen tijd of het past niet of … Tot nu, dat extra duwtje dat ik nodig had was de opdracht. Ik ben geweest en ik heb er geen spijt van. Hoewel ik maar één cd heb en van buiten ken, heb ik ervan genoten. De meeste liedjes kende ik niet en degene die ik wel kende zong hij zo anders dat het onmogelijk was om mee te zingen. Het enige dat ik kon doen was onderuitzakken in de stoel van de concertzaal en me laten onderdompelen in de muziek. Dat is toch ook genieten? Voor mij toch…

Als derde activiteit: op tv had ik reclame gezien voor de nieuwe reeks van Lieve Blancquaert: ‘Birth day’. Ik had al werk van haar leren kennen door een van haar vroegere reeksen over mensen met een beperking die een reis maken door Nicaragua. De tv-reeks heb ik niet gezien, maar ik heb wel het boek gekocht. De interesse kwam doordat er een dove man meeging op reis. En zoals je in de vorige post al kon lezen, Christophe en ik kennen elkaar door de dovenwereld en volgen dan ook heel wat op dat ermee te maken heeft. Ik heb er nog altijd spijt van dat ik de tv-reeks niet gezien heb maar het boek heb ik in één ruk uitgelezen. Vandaar dat ik meteen rechtop zat in de zetel bij het zien van de reclame voor ‘Birth day’. Lieve Blancquaert haar werk interesseerde me en het onderwerp nog meer. Ik besloot meteen om naar de tentoonstelling te gaan. Dat zou mijn derde activiteit worden. Ik trommelde mijn vriendin op en samen gingen we naar Brussel. De tentoonstelling was de moeite waard! Er waren heel mooie foto’s. Ik miste wel één ding: achtergrondinformatie. Het gaat over de manier van leven en geboren worden in heel veel verschillende culturen maar er hing bij elke foto enkel een kaartje met de plaats waar de foto genomen werd. Ik ging naar de tentoonstelling nadat ik al twee of drie afleveringen gezien had op tv en ik merkte dat de foto’s van die landen me meer vertelden dan de landen waarvan ik nog niks afwist. Hoewel vele foto’s sprekend zijn, leer je nog niet echt de cultuur kennen. Nu ik de reeks gezien heb en ik het boek gekocht heb, leer ik heel veel bij over hoe het eraan toe gaat in al die landen. Ik vind het een aanrader voor iedereen die geïnteresseerd is in de culturen van andere landen. Het gaat over meer dan geboren worden maar echt om hun geloof, hun manier van leven, de omstandigheden waarin velen moeten overleven. Het grijpt soms echt naar de keel maar dat mag volgens mij geen excuus zijn. Het leven is niet voor iedereen rooskleurig. We kunnen dat wel negeren en het leven voor onszelf gemakkelijker maken maar daarmee gaat het probleem of de vele problemen niet weg. ‘Als ik kon toveren…’ (Herman van Veen).

http://www.birth-day.be/

 

Vlaams, Verkavelingsvlaams, Nederlands

Zo, gisteren mijn eerste twee examens afgelegd: ICT en schriftelijk examen van taalvaardigheden. Gisterenavond kreeg ik al een beoordeling van ICT: voor het examen een B. Eerder kreeg ik al voor opdrachten A,B,B,C. Totaal: geslaagd. Het juiste cijfer krijgen we pas op het einde van het schooljaar. Nu heb ik dus toch al één vak afgewerkt. En succesvol. Op naar het volgende.

Wat gebruik je het meest? Vlaams, verkavelingsvlaams of Nederlands? En wat mijn mening is? Euh, moeilijk te zeggen. Laat me eens denken.
Bij mijn ouders ben ik in het West-Vlaams opgegroeid. Volgens mijn herinneringen zijn we nooit verplicht geweest om ‘mooi’ te praten en werden we ook nooit in het AN aangesproken. Ik kan me nog goed herinneren dat mijn buurmeisjes helemaal anders praatten dan wij, ‘mooi’ dus. Ik denk dat dat kwam omdat hun mama niet oorspronkelijk Belgische was. In ieder geval viel het me als kind al op dat er een verschil was.

Heb ik daar problemen mee dat ik in het West-Vlaams opgegroeid ben? Helemaal niet! Het is een deel van onze cultuur, ik hou eraan vast. Maar moeten we ook Algemeen Nederlands kunnen? Ja! Gelukkig heb ik op school nooit erg veel problemen gehad met het aanleren van AN. Volgens mij kan ik het ook behoorlijk goed schrijven. Maar het gebruiken als gesproken taal valt me moeilijker.

Thuis, bij Christophe, spreek ik geen West-Vlaams omdat het voor hem te moeilijk is om dialecten te begrijpen. Vele woorden kent hij niet en omdat er vaak een vreemde uitspraak is herkent hij ook de gekende woorden niet. Eén uitzondering: zijn grootouders, waarmee hij opgegroeid is en die nooit AN geleerd hebben. Hun enige aanpassing om met Christophe te praten is dat ze beter articuleren tegenover hem dan ze gewoon zijn te doen. Zijn pa is Franstalig dus is communiceren met hem nogal moeilijk. Zijn ma leerde ook nooit uitgebreid AN maar spreekt toch ‘mooi’ tegen haar zoon. Zeg maar een 'gekuiste' versie van het West-Vlaams.

Bij Christophe spreek ik dus geen West-Vlaams maar ook geen AN. Het is tenslotte een situatie waar ik me op mijn gemak voel en me dus niet zo bewust ben van de taalregels. Wat overblijft is dus een tussentaal.

Bij mijn ouders, broer, zussen en de grote familie spreek ik West-Vlaams. Maar ik heb een Nederlander als schoonbroer. Ook daar moet ik dus mijn taal aanpassen.

Op dit moment werk ik in een kinderdagverblijf in Kruishoutem, net over de grens tussen West- en Oost-Vlaanderen. Ze begrijpen me niet als ik West-Vlaams praat. Dus pas ik opnieuw mijn taal aan. Maar ik kan het geen AN noemen. Mijn collega’s spreken ook geen AN, sommigen gebruiken hun eigen dialect, wat ik ook vaak niet begrijp. Maar het zet me dus niet aan AN te gebruiken omdat zij dat ook niet doen. Dan komen we dus uit op een tussentaal.

Als ik dus al die situaties optel, kom ik uit op een overgroot deel tussentaal. Het is voor mij een automatisme geworden. Misschien is dat ook de reden waarom ik met mijn Nederlandse schoonbroer geen AN kan praten. Het is geen automatisme, het komt niet vanzelf. Terwijl de situaties waarin we elkaar ontmoeten ontspannen zijn.
Opnieuw AN praten om les te kunnen geven zal een aanpassing zijn maar het zal me zeker lukken, met wat oefenen en hier en daar een foutje dat eruit moet maar het zal me lukken!

Als ik een tekst moet schrijven, dan schakel ik wel automatisch over op AN. Dan gaat het als vanzelf. Maar als ik die moet uitspreken, dan is dat weer anders. Mijn uitspraak is te Vlaams. Als ik chat of als ik sms dan is het een combinatie van AN en tussentaal. Ik schrijf of typ bijna nooit een dialect woord, tenzij bewust omwille van de context. Ik hou me meestal aan de spellingsregels maar gebruik wel veel afkortingen. Maar op werkwoordfouten zal je me niet vaak betrappen. Ik heb nu wel een nieuwe gsm met fijne toetsjes waardoor ik altijd de verkeerde letters aanklik maar voor de rest is de intentie de juiste spelling te gebruiken mits het weglaten van verschillende letters om het bericht korter en sneller te maken.

Moet ik nog een mening geven over chattaal versus AN bij jongeren?
Ik ben opgegroeid en heb mijn taal ontwikkeld voor chattaal ontstond. Ik heb ook steeds een richting met talen gekozen omdat ik een redelijk goed taalgevoel heb. Hoe zou mijn taal zijn moest ik opgegroeid zijn in het tijdperk van de chattaal? Misschien zou mijn AN even goed zijn als nu omdat mijn taalgevoel me enorm helpt. Maar ik kan me voorstellen dat jongeren die het moeilijk hebben om een taal te leren heel snel en gemakkelijk beïnvloed worden door chattaal, die taal als hun ‘automatisme’ ervaren en het zo veel moeilijker vinden om het AN aan te leren. Als ik terugkijk op mijn schooltijd, kan ik wel zeggen dat het AN er vanaf het eerste leerjaar tot eind zesde middelbaar ‘ingestampt’ is. In die tijd heb ik het niet zo ervaren en ik heb er helemaal geen spijt van. Ik bedoel gewoon dat er heel veel tijd ingestoken geweest is om ons dat aan te leren. Ik kan niet oordelen over de lessen die nu aan AN besteed worden. Het enige dat ik kan zeggen is dat ik het me kan voorstellen dat chattaal een negatieve invloed kan hebben op de ontwikkeling van AN, schriftelijk.

Dat het dialect in Vlaanderen vermindert omdat meer mensen de tussentaal als standaard aannemen, ook tegenover hun kinderen, en die op hun beurt tegen hun kinderen,… dat vind ik jammer. Het is zoals gezegd een deel van onze cultuur. Ik ben er het bewijs van dat als er in het onderwijs genoeg nadruk gelegd wordt op het aanleren van AN dat dialect en AN perfect naast elkaar gebruikt kunnen worden. Mensen, wees niet bang om je kind in je eigen taal op te voeden :D

Om stil van te worden...

Ik weet, ik heb al geblogd vandaag maar dit kan ik niet voor mezelf houden. Ik las het via een link op facebook. Aangrijpend! Een nieuwjaarsbrief:

Dag nummer driehonderdnegenentachtig,

We kennen elkaar niet. Ik weet niet hoe je heet of hoe je eruitziet. Ben je een jongen of een meisje? Ben je zes of zeven? Misschien mis je al een centrale snijtand van je onderkaak. Geweldig toch, als zo'n kind dan lacht en een klein zwart kratertje in zijn melkgebit zichtbaar wordt. Ligt die glimlach op jouw gelaat gebeiteld?

Ik las over je in de krant. Maar ook daarin had je geen naam of geen gezicht. Gewoon een cijfer: driehonderdnegenentachtig. Driehonderdnegenentachtig kinderen die door Syrische sluipschutters de hemel in geschoten zijn. Nu ja, mocht er zo'n hemel zijn. Een hemel, dat hebben jullie wel verdiend na die hel hier op aarde. Waarschijnlijk zijn jullie nu al met meer dan vierhonderd.

Ik vraag me soms af wat er in het hoofd van die sluipschutter omgaat, wanneer hij aanlegt en een kind in zijn vizier heeft. Richt hij op het hart of op het hoofd? Verkrampt zijn eigen hart een beetje wanneer hij de trekker overhaalt? Houdt hij een lijstje bij met zijn trofeeën? Je weet het natuurlijk ook niet. Misschien zou ik hier zulke dingen niet moeten opschrijven. Jij was ook maar toevallig op de foute plaats op het foute moment. Of neen, zo mag ik het niet zeggen. Het was natuurlijk de sluipschutter die daar niet had mogen zijn. Waarom zou jij niet gewoon achter een bal mogen hollen? De straat oversteken? Dat was jouw plaats, jouw moment. Daar was niets fout aan. Alle momenten en heel de wereld komen aan de kinderen toe. Misschien huppelde je wel op het voetpad, die laatste fractie van een seconde van je leven? Huppelend sterven. Huppelend de dood tegemoet. Het klinkt haast sympathiek, terwijl het zo'n immense gruwel is.

Een Russische schrijver zei ooit dat je niet in het bestaan van een goede God kunt geloven, zodra je een kind ziet huilen. Heb je een traan gelaten toen je stierf? Of kreeg je zelfs daar de tijd niet toe? Nog moeilijker lijkt het me om niet in het bestaan van de duivel te geloven, zodra je een kind ziet huilen. De gehoornde mens die het kwaad in de wereld zaait.

Zou hij naast hoorns ook kinderen hebben, jouw sluipschutter? Ze kijken vast naar hem op. Ze zijn blij als hij na de werkdag weer naar huis keert. Misschien willen ze net als papa zijn, stoer en sterk, en krijgen ze al kleine kinderhoorntjes. Zelf heb ik twee zoontjes. Ik hoop dat ze geen sluipschutters worden. En dat ze de dag mogen meemaken vanaf wanneer nie wieder "nie wieder" gezegd moet worden.

Ik was trouwens vergeten te vragen of je ouders nog leven. Ze zullen Nieuwjaar vast niet vieren. Hooguit in mineur. Aan je denkend. Geen cava of schuimwijn of champagne voor hen. Zelf zal ik waarschijnlijk wel een glaasje drinken. Net als miljoenen mensen. In mijn verbeelding knalt de kurk uit de fles als een kogel uit een loop. En ik zal dan aan je denken. Ik hoop dat nog mensen dat zullen doen, even denken aan je speelkameraadjes. Zij hier en daar.

Ik wou dat we op een of andere manier het onrecht konden rechtzetten dat je is aangedaan. Ik wou dat we jouw leed konden verzachten. Maar daarvoor volstaat zelfs al het snoep- en speelgoed van de wereld niet. Ik zou je je toekomst willen teruggeven die nu voorgoed verleden tijd is. Ik wenste dat ik je nog iets wensen kon. Ten minste iets. Meer dan een hemel met wolken teddybeertjes. Zweven er heerlijke lolly's door de lucht van het hiernamaals? Immer wieder...

Wees niet vergeten,
Alicja Gescinska

http://www.demorgen.be/dm/nl/4651/Boeken/article/detail/1766183/2013/12/31/Nieuwjaarsbrief-aan-Thomas-Blondeau-Val-me-lastig-een-nacht-maar.dhtml

Boeken

Ik heb enkele ideeën opgeschreven die ik kan gebruiken als onderwerp voor mijn blog. Ik heb het even moeilijk met kiezen. Dan begin ik maar met mijn grootste hobby: boeken. Boeken verzamelen en proberen ze ook allemaal gelezen te krijgen. Soms ligt het aankooptempo wat hoger dan het leestempo. Er zijn ook nog zoveel andere dingen te doen dan je in de zetel of bed te vlijen en van een boek te genieten. Maar soms maak ik er bewust tijd voor.

Ik kom uit een gezin met vier kinderen. In onze kindertijd hadden we allemaal een bibliotheekkaart. Maximum zes boeken voor drie weken. Alle vier namen we altijd het maximum aantal boeken mee en stonden er vaak opnieuw na een week. We hebben boeken verslonden! Ik heb nog steeds die leeskriebel, alleen heb ik nu heel wat minder tijd. Enkele schrijvers die mij (ons) bijgebleven zijn: Gerda van Cleemput, Patrick Lagrou, Willy Schuyesmans, Johan Ballegeer, Ed Franck, Marc de Bel, Dirk Bracke, en zo vele andere.

De boeken die ik in die tijd gelezen heb, probeer ik nu te verzamelen. Ja, vooral jeugdboeken. Eigenlijk is het begonnen met Patrick Lagrou. Toen ik twaalf jaar oud was, kreeg ik een boek 'Het monster uit de diepte'. Dat was het tweede boek uit een reeks die hij begonnen was met schrijven. Vorig jaar kocht ik op de boekenbeurs het laatste boek uit de reeks dat dan pas uitgegeven werd. Maar ondertussen had ik de verzamelkriebel te pakken. Door jeugdboeken te kopen, weet ik dat het geen verspild geld is want ik ken het boek en ik heb het steeds graag gelezen (vele boeken las ik meerdere keren of zelfs steeds opnieuw). Ik ontdekte zelfs een voor mij nieuwe boekenreeks als ik al meer dan 25 jaar oud was: de reeks van Wiet Waterlanders, geschreven door Mark Tijsmans (Pasmans uit de tv-reeks 'Flikken'). Een aanrader voor iedereen, jong en oud! 

Boeken voor volwassenen lees ik meestal ook graag maar ik ken er heel weinig en dan vrees ik altijd dat ik veel geld geef voor een boek dat ik niet goed zal vinden. Een goeie oplossing is de boeken goedkoop aanschaffen op een rommelmarkt. Maar daar vind je vooral heel ouderwetse boeken die niemand meer wil lezen ofwel de heel populaire die iedereen al in huis heeft (Dan Brown, Pieter Aspe, Nicci French,…). Toch heb ik elke keer weer mijn vooropgestelde budget uitgegeven aan boeken. Zonder boeken thuiskomen betekent dat de uitstap naar de rommelmarkt niet geslaagd is.

Mijn favoriete winkel is ‘Boekenvoordeel’. Je vindt er weinig bekende titels maar ze hebben zoveel leuke boeken voor kinderen. Als ik nog in Spermalie werkte, was ik daar soms op zoek naar een boek waarmee ik bepaalde dingen aan de kinderen kon aanleren, bijvoorbeeld over het menselijk lichaam of over de aarde of over dieren of … In deze winkel kan je buitengaan met een hele stapel boeken voor weinig geld.

Ook de voorleesboeken ben ik beginnen ontdekken sinds ik in een kinderdagverblijf ben gaan werken. Alle boeken die ik had waren voor grotere kinderen. Nu ben ik alleen nog aan het kijken naar de boekjes voor peuters en kleuters. Wat een prachtige nieuwe boekenwereld! Voor de cursus ICT moest ik ook een boek gebruiken. Ik gebruikte dit boek (aangekocht bij Boekenvoordeel):

De opdracht was om er iets speciaals van te maken, niet gewoon alles scannen en vertellen. Je moest eigen afbeeldingen erbij zoeken en er iets interactiefs van maken. Ik maakte er iets interactief van maar ik kon het niet over mijn hart krijgen om de prenten uit het boek te vervangen door iets anders. De tekeningen zijn zo mooi en zo sprekend. Ik zal het boek zeker nog eens meenemen naar de kindjes op mijn werk. Ze zullen er helemaal weg van zijn.

Mijn zus is dus zwanger, zoals ik in een vorige post al vermeldde. Ze vroeg me of ik meter wil zijn. Reken maar van ‘YES’. En raad eens wat dat kindje nooit in zijn of haar leven tekort zal hebben? Boeken! Ook de mama verzamelt boeken. En ik zal zeker mijn bijdrage leveren! (Nu heb ik wel al verklapt wat ze kan verwachten als er cadeautjes gegeven en gekregen zullen worden.) Wij delen alvast dezelfde passie, ik hoop dat het kindje even geïnteresseerd zal zijn!

Al van jongs af aan ben ik bezig met foto’s en prenten. Met of zonder tekstje of spreuk erbij. Daar maakte ik dan een plakboek van. De foto’s die mij vooral aanspreken zijn foto’s van kinderen. Kinderen van alle leeftijden, origines, culturen, omgevingen,… Hoe meer kleur erbij komt kijken, hoe mooier ik de foto vind. In het begin kocht ik met mijn spaarcentjes kalenders van ‘Nouvelles Images’. Die hebben prachtige onderwerpen en de foto’s zijn magnifiek. In de tijd dat ik verpleegkunde studeerde, zat ik op peda. Op de kale muur boven mijn bed heb ik al die foto’s opgehangen (de kalenders dus losgemaakt tot ik losse foto’s had). Dat was tenminste een kleurrijke muur en ik verveelde me nooit. Er was altijd wel iets nieuws dat ik op een of andere foto ontdekte. Dan vond ik in de boekenwinkel plots fotoboeken over kinderen in alle culturen. Nadat ik genoeg gespaard had, kocht ik er daar ook enkele van. Dat is opnieuw een andere categorie van boeken die ik verzamel.

Als laatste categorie heb ik nog mijn sprookjesboeken. Ook op een rommelmarkt kocht ik een hele oude reeks. Ik heb ook modernere staan met mooie tekeningen. Maar eigenlijk ben ik op zoek naar de ‘originele’ versies (versies die bewerkt zijn om de taal moderner te maken maar niet het verhaal) van de sprookjes van Grimm, van Andersen, Perrault,… Mijn ma had vroeger een sprookjesboek met een rode kaft in stof. Ik herinner me nog dat het verhaal van de wolf en de zeven geitjes erin stond met een tekening van de grote staande klok waarin een geitje zich verstopt had. Ik vind het doodjammer dat niemand het boek terugvindt… Voor de rest kijk ik ook regelmatig naar Disneyfilms. Vooral tijdens vakanties worden die regelmatig op tv getoond. Ik kan daar ook nog steeds evenveel van genieten als toen ik kind was, zowel van de tekenfilms als van de films die met computers gemaakt zijn. Ik ga mee met mijn tijd :D

Hieronder vind je enkele foto’s van mijn boekenkast (voor en achterkant want ze wordt gebruikt als ‘scheidingsmuur’). Ik besef dat ze er niet indrukwekkend uitziet maar het verzamelen is pas begonnen toen ik alleen ging wonen. Maar met het tempo waaraan ik nu boeken aankoop, verwacht ik dat ze binnen niet zo lange tijd uit haar voegen zal barsten…

Dit is een allegaartje van boeken
van verschillende schrijvers,
maar stuk voor stuk pareltjes.

 

De boeken van Marc de Bel
De 'Harry Potters' mochten ook niet ontbreken.



Een van mijn boekenkastjes.
In het midden zie je mijn minicollectie
met anderstalige boeken en links de sprookjes.

Twee van mijn favoriete boekenreeksen:

de 'Dolfijnenkindreeks' en

de 'Wiet Waterlanderreeks'



Educatieve boeken en
boeken met foto's over kinderen
uit verschillende culturen



Mijn kleine collectie boeken voor volwassenen.



Voornamelijk educatieve boeken