Mijn naam is Marieke Deseck, bijna 29 jaar en ik woon in Roeselare, samen met mijn vriend Christophe.
Sinds ik twaalf jaar oud was, weet ik dat ik
met kinderen wil werken. Ik volgde in het middelbaar onderwijs aso dus was
kinderzorg geen optie. Mijn ouders en ik dachten aan kinderverpleegkunde. Na
enkele jaren nam ik uiteindelijk de beslissing dat kinderverpleegkunde 'het'
niet was.
Noodoplossing: zevende jaar opvoedkunde. Ik
slaagde met vlag en wimpel. Ik kon ook bijna meteen aan de slag op mijn
stageplaats: Spermalie in Brugge. In de leefgroepen voor kinderen met een
gehoorstoornis werkte ik mee aan de groei van deze kinderen. Ik haalde ze uit
bed, zat samen met hen aan de eettafel, hielp hen bij de nodige verzorging,
deed 's avonds leuke activiteiten met hen, op woensdagnamiddag deden we zelfs
uitstapjes en in de vakanties gingen we op kamp. Ik zag hen groeien en
openbloeien en ik had daar een rol in, dat voelde fantastisch! Ondertussen werd
de CI steeds bekender. Het Cochleair Implantaat, een soort 'gehoorcomputer'.
Vele dove en slechthorende kinderen kregen hierdoor de kans om naar het gewone
onderwijs te gaan. Onze doelgroep werd steeds kleiner. Ik moest afscheid nemen
van een droomjob.
Ik ging op zoek naar iets anders maar het is
moeilijk om een droomjob te evenaren. Ik kwam terecht in een zelfstandig
kinderdagverblijf. Daar had ik nog steeds de kans om met kinderen te werken
maar de groep was veel te groot en de afwisseling te klein. Ik miste de
uitstapjes en de leuke activiteiten die ik vroeger deed. Ik had het gevoel dat
ik nu alleen nog moest verzorgen en oppassen. Oke, ik zag hen ook evolueren
en opgroeien maar ik had niet het gevoel dat ik daar nog een rol in had.
Bovendien was de zelfstandige status financieel niet meer haalbaar. Ik nam
ontslag.
Tijdens mijn zoektocht naar ander werk,
ondernam ik ook de zoektocht naar wat ik eigenlijk wil in het leven (klinkt
zwaar maar het was het geknipte moment). Als opvoedster is het bijna onmogelijk
om in een leefgroep terecht te komen bij kinderen. Die jobs zijn te
gegeerd. Om met kinderen te blijven werken had ik weinig andere keuze dan
terug naar een kinderdagverblijf te gaan. Zal ik dit voor de rest van mijn
werkleven doen? De gedachte kwam steeds vaker terug dat ik op mijn achttiende
had moeten kiezen voor kleuteronderwijs. Maar dat was in die tijd nooit bij me
opgekomen. Ik dacht aan kinderverpleegkunde, ik heb nooit naar andere
mogelijkheden gezocht omdat me dat op dat moment perfect leek. Terug naar
school gaan was voor mij geen optie. Ik zag het niet zitten en Christophe
studeert ook opnieuw dus iemand moet toch de kost verdienen.
In die periode zat ik samen met enkele
vriendinnen aan een feesttafel, een kleuterleidster, een docente aan de hoge
school en een vrouw met ongelofelijk veel enthousiasme. Ze hoorden mijn
hersenspinsels. 'Er bestaat afstandsonderwijs. Je moet niet in een klaslokaal
gaan zitten en je plant alles rond je bezigheden heen.' 'Je kan dan bij mij op
stage komen! ' 'Dat moet je zeker doen, dat zal iets zijn voor jou!' Ter plekke
besliste ik om opnieuw te gaan studeren. Christophe was al even enthousiast:
'Ik weet zeker dat je meer kan dan wat je nu doet'.
De startdag van het afstandsonderwijs was nog
dezelfde week, op zaterdag. Ik schreef me in. Daarna ontdekte ik dat een
halftijdse opleiding (ongeveer het minimum dat je kan doen) toch zes jaar
duurt. Maar ik was ingeschreven. Ik begin eraan en ik zie hoever ik kom. Geraak
ik er niet, ik heb het toch een kans gegeven. Geraak ik er wel, dan krijg ik
een nieuwe kans om opnieuw een droomjob uit te oefenen.
Dit alles om te vertellen hoe ik bij de
beslissing gekomen ben. Het verdere verloop zal verteld worden in komende
posts...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten